بزرگنمايي:

پیام خراسان - مهر / کارگاه انتقال تجربه مجید مجیدی در شصت‌ونهمین جشنواره منطقه‌ای مشهد - مهروشید در پردیس ملل مشهد برگزار شد.
کارگاه انتقال تجربه مجید مجیدی کارگردان سینمای ایران صبح روز یکشنبه 18 شهریور در شصت‌ونهمین جشنواره منطقه‌ای مشهد - مهروشید در پردیس ملل مشهد برگزار شد.
در ابتدای این نشست مجیدی، ضمن طرح انتقاداتی درباره وضعیت امروز سینمای ایران، تأکید کرد: ایمان دارم استعدادهای درخشانی در دل این کشور هست. من استعدادهایی در گوشه‌گوشه این مملکت دیده‌ام که بعدها فیلمسازان خوبی شده‌اند. اعتقاد دارم شما می‌توانید جزو ذخایر و گنج‌های سینمای ایران باشید؛ سینمایی که مهجور مانده، امروز چیزی از آن جز جسدی باقی نمانده است. سینمایی که روزی با عشق و علاقه در صف فیلم‌های آن می‌ماندیم تا فیلم‌های دهه شصت، هفتاد و حتی برخی فیلم‌های دهه هشتاد را ببینیم، اما انگار امروز گرد و غبار مرگ روی آن پاشیده و بی‌هویت شده است.
وی ادامه داد: اگر یادتان باشد در جشن صد سالگی سینما که من در سال 77 دبیر آن بودم، بیانیه‌ای خواندم. آنجا جمله‌ای گفتم که بعدها خیلی برجسته شد؛ آن روز گفتم صدای پای ابتذال می‌آید و هشدار دادم که دیری نمی‌پاید که این ابتذال پیکره سینمای ایران را بگیرد. امروز اما شاهد این هستیم که سینمای ایران تجسم عینی ابتذال شده و پلتفرم‌ها آثار مخربی از جهت هنری و ساختاری دارند که نسبتی با سینما، مردم، زندگی مردم و اندیشه و فرهنگ هویت بومی ما ندارد.
سینمای جوانان پشتوانه سینمای ایران است
این کارگردان گفت: من باج نمی‌دهم، اما معتقدم سینمای ایران در آینده قرار است به دست شما گره‌گشایی و بذر جدیدی از سینمای جوانان در آن زده می‌شود. سینمای جوانان این امیدواری را داده که می‌تواند پشتوانه سینمای ایران باشد، من می‌دانم شما در چه محرومیتی برای فیلمسازی به سر می‌برید اما این رنج جزیی از ذات هنر است و می‌تواند شما را به مرتبه بالاتری برساند. امید من به شما جوانان و نسل جدید شهرستان‌هاست.
مجیدی در ادامه با انتقاد از استفاده اغراق‌شده از تکنیک‌های جدید و فناوری‌های نو در عکاسی و فیلمسازی، گفت: گرچه فناوری‌های جدید فرصت‌های طلایی را برای سینماگران به وجود می‌آورد اما به همان اندازه می‌تواند بچه‌ها را تنبل کند و خلاقیت و وجوه هنری را از آن‌ها بگیرد. یادم است یکی از فیلمسازان جوان فیلمی ساخته بود و اصرار داشت فیلمش را ببینیم. کارهای فنی آن را انجام نداده بود. 10 دقیقه از آن را دیدم و آن کارگردان در حین تماشای فیلم توضیحاتی ارایه می‌کرد که قرار است در برخی صحنه‌ها چه شود اما بعد از یک ربع تماشای آن فیلم را ترک کردم و گفتم پس فیلمت کجاست؟ اینکه همه‌اش شد توضیح!‌ می‌خواهم بگویم چنین چیزهایی ذهن شما را تنبل می‌کند. انگار برخی بخش خلاقیت را می‌خواهند به دیجیتال بسپارند.
این کارگردان با اشاره به ساخت «بدوک» گفت: این فیلم را در سیستان و بلوچستان کار کردیم. آن زمان دوربین 2C داشتیم. دوربینی که برای دوبله کاربرد داشت و برای صدابرداری سر صحنه نبود. وقتی دوربین روشن می‌شد، مثل موتور جت صدا می‌داد و تمرکز همه را از بین می‌برد، بعدها که دوربین بی‌ال و بی‌صدا آمد این امکان را ایجاد کرد که صحنه را بتوانیم کنترل کنیم. ما آن موقع همه چیز را در لانگ‌شات می‌دیدیم حتی کلوزآپ را هم در لانگ شات می‌دیدیم نه مانیتوری وجود داشت نه چیزی. همه چیز را در لانگ شات تجربه می‌کردیم. یعنی انتقال احساس، بازی‌ها، چیدن فضا، لوکیشن و همه چیز را باید در لانگ شات تجربه می‌کردیم، این‌ها اما باعث می‌شد ما روی دقت و تماشای درست وقت بگذاریم پس وقتی می‌خواستیم لوکیشن ببینیم به عناصر رنگی آن هم فکر می‌کردیم این باعث می‌شد وجوه خلاقانه زنده و زنده‌تر شود.