بزرگنمايي:

پیام خراسان - به گزارش خبرورزشی، در غیاب لائوتارو مارتینز، بار اینتر و اینزاگی در مصاف اودینزه روی شانه های مارکوس تورام است؛ این تحلیلی است که گاتزتا دلواسپرت از شرایط اینتر دارد.
گاتزتا دلواسپرت می نویسد؛ مسئله دیگر قوزک پا نیست؛ اینجا به شانه‌هایی پهن‌تر از آنچه تصور می‌شود نیاز است. چراکه تمام سنگینی یک خط حمله مدعی قهرمانی باید بر دوش گرفته شود.
و بله، مارکوس تورام آن‌قدر نیرومند هست که از این آزمون سربلند بیرون بیاید. این را اعداد و ارقام می‌گویند؛ در سه‌چهارم مسیر لیگ، او بهترین گلزن اینتر در فصل جاری بوده است. خودش هم در گفت‌وگویی با «اونز موندیال» با صراحتی تحسین‌برانگیز وضعیتش را این‌گونه توصیف کرد:
«مطمئنم جزو 10 مهاجم برتر جهان هستم. چون امروز، در 27 سالگی، سومین فصل من در نقش مهاجم مرکزی‌ست. دارم جنبه‌های زیادی از بازیم را توسعه می‌دهم، راه زیادی آمده‌ام و هر روز در این پست بهتر می‌شوم. خوشحالم که می‌توانم به‌عنوان شماره 9 در خدمت تیم باشم.»
هیچ ایرادی نمی‌توان گرفت: مارکوس، در این اینتر، هم بنزین بوده و هم توربو؛ همیشه در لحظه‌های حیاتی.
وقتی تیم در آغاز، موتور خود را پیدا نمی‌کرد — حتی با وجود لائوتارو — او مثل قطار پیش می‌رفت و با گل‌هایش امتیازهای حیاتی را ثبت می‌کرد. و وقتی که «تورو» تیم را به سبقت و فاصله گرفتن از ناپولی در جدول لیگ هدایت کرد، مارکوس با ضربات کاری‌اش در لیگ قهرمانان وارد عمل شد: بین دو بازی رفت و برگشت، فاینورد زانو زد.
و این است جذابیت تورامی که ادعای حضور در جمع 10 مهاجم برتر دنیا را دارد: مارکوس حالا مثل یک گلزن حرفه‌ای تمام‌عیار می‌درخشد. و مهم‌تر از همه، بین لیگ و اروپا تفاوتی نمی‌بیند — در هر دو جا می‌درخشد.
تفاوت را شاید همان قوزک پای دردناک رقم می‌زد؛ زخمی که از اوایل فوریه، تورام را آزار داده. اما مارکوس حتی آن را هم به گوشه رینگ فرستاده: دندان روی جگر گذاشت، زیر داروی ضد درد به میدان رفت و بازی‌به‌بازی دوباره پرواز کرد — حتی وقتی گل‌ها را دیگران می‌زدند.
در برگامو، درست پیش از وقفه مسابقات، نیمی از تیم آتالانتا را به دردسر انداخت و فقط تیر دروازه مانع شادی گلی شد که حالا هشت بازی‌ست در سری‌آ از او دور مانده. در کمپ آپیانو، همه امیدوارند این طلسم فردا شب در سن‌سیرو شکسته شود. و نه فقط به این خاطر که بدون لائوتارو، بار گل‌زنی خودبه‌خود به دوش تورام می‌افتد.
نکته اصلی برای اینزاگی و اینتر، دو هفته اخیر است؛ زمانی که تورام تقریباً به‌طور کامل در آپیانو ماند و با مجوز تیم ملی فرانسه، تمرکزش را بر بهبود قوزک پای چپش گذاشت. نتیجه؟ فرصتی برای تمرین با ریتم کامل و بازیابی همان هیولایی که در نیم‌فصل اول همه را شگفت‌زده کرده بود.
تا اینجای فصل، در 38 بازی 16 گل زده — معادل بهترین فصلش (2022–23) با بوروسیا مونشن‌گلادباخ. فقط یک گل دیگر تا شکستن رکوردش فاصله دارد، و بعد، مثل خودش و اینتر، در مسیر فرار به جلو قرار می‌گیرد.
تورام در اوج آمادگی برمی‌گردد، اما بدون پشتیبان‌های همیشگی‌اش. اگرچه مهاجم اول اینتر در ترکیب خواهد بود، لائوتارو و دومفریس — دومین و سومین گل‌زن برتر تیم در سری‌آ — غایب هستند. کاپیتان بازی را از روی سکو دنبال می‌کند، با این امید که برای دربی کوپا ایتالیا در روز چهارشنبه آماده شود؛ وینگر هلندی هم با اجازه باشگاه، برای ادامه درمان همسترینگش به هلند رفته.
نتیجه؟ اینتر ناگهان 17 گل فصل را از دست داده. ولی اینزاگی امیدوار است چهره‌های تازه‌ای این خلأ را پر کنند: از هم‌تیمی تورام در خط حمله — که به احتمال زیاد کورئا خواهد بود، نه آرنائوتوویچ — تا بازیکنانی که یک سال پیش ستون‌های اسکودتوی تیم بودند: چالهان‌اوغلو و دی‌مارکو.
زمان‌بندی بازگشت‌شان ایده‌آل به نظر می‌رسد. چالهان‌اوغلو در ماه مارس دوباره به فرم خوبش برگشته، و دی‌مارکو هم بعد از یک ماه غیبت، مقابل اودینزه به میدان خواهد رفت. هر دوی آن‌ها با گل گره خورده‌اند. دی‌مارکو همان‌جا متوقف شد که با ضربه‌ای ایستگاهی به سبک مارادونا در ورزشگاه دیه‌گو درخشید؛ بعد مصدوم شد و چند بازی را از دست داد — بازی‌هایی که اینتر همه را برد، بخشی هم به لطف ضربات طلایی چالهان‌اوغلو: چه در جریان بازی، مثل گل تماشایی به مونتسا، و چه از روی نقطه پنالتی، مثل گل به فاینورد.
برخلاف تورام و دی‌مارکو، هاکان با تیم ملی ترکیه همراه شد — و همان‌جا هم گل زد.
و این برای اینتر مهم است؛ تیمی که تشنه گل‌های قهرمانی‌ست.