بزرگنمايي:

پیام خراسان - به گزارش خبرآنلاین، بومیان این مجمع‌الجزایر دورافتاده در اقیانوس آرام جنوبی، کَگو را «شبح جنگل» می‌نامند. اما آنچه او را واقعاً از دیگر پرندگان جهان متمایز می‌کند، تنها رنگ و ریختش نیست؛ بلکه ویژگی فیزیولوژیکی کاملاً منحصربه‌فردی است که در هیچ پرنده‌ی دیگری دیده نشده است.
به نقل از یک‌پزشک، ویژگی خاص کَگو، شاخک‌های بینی اوست؛ ساختارهایی ظریف و پوستی که به‌مانند دو دریچه، سوراخ‌های بینی‌اش را در مواقع نیاز می‌پوشانند.
واژه‌ی علمی این پرنده، Rhynochetos jubatus، نیز ریشه در همین ویژگی دارد: ترکیبی از واژه‌های یونانی برای «بینی» (rhyno) و «شاخک» (chetos). پژوهشگران معتقدند این شاخک‌ها به کَگو کمک می‌کنند تا هنگام جست‌وجو در میان برگ‌های خیس و خاک‌گرفته‌ی جنگل، از ورود ذرات ریز و گل‌ولای به دستگاه تنفسی‌اش جلوگیری کند. طعمه‌های او اغلب حشرات، کرم‌ها، حلزون‌ها و مارمولک‌های کوچک هستند؛ و همین سبک زندگی زمینی، دلیل تکامل چنین ساختاری شده است.
متأسفانه، این پرنده در شرف انقراض است. اما نه به‌خاطر تغییرات طبیعی، بلکه به‌دلیل فعالیت انسانی. در اواخر قرن نوزدهم، مهاجران اروپایی که وارد کالدونیای جدید شدند، کَگوها را برای پرهای تزیینی تاجی‌شکل‌شان شکار کردند؛ پرهایی که در آن دوران زینت کلاه‌های فاخری می‌شدند. این روند، جمعیت کَگو را در مدت کوتاهی به مرز نابودی رساند.
هرچند آن مد گذرا رو به پایان رفت، اما تهدیدها متوقف نشد. سگ‌های ولگرد و دیگر شکارچیان وارداتی، و همچنین تخریب زیستگاه‌های طبیعی، عواملی بودند که همچنان جمعیت این پرنده را کاهش دادند. امروز تخمین زده می‌شود که تنها 600 تا 2 هزار کَگو در طبیعت باقی مانده‌اند.
تلاش‌هایی که به بار نشسته‌اند اما داستان کَگو، فقط روایتی غم‌انگیز نیست. دهه‌هاست که تلاش‌های حفاظتی و برنامه‌های تکثیر در محیطهای حفاظت شده، به‌طور پیوسته پیگیری شده‌اند. در پارک طبیعی ری‌ویر بلو (Rivière Bleue) برای مثال، در سال 1984 فقط 60 کَگو شناسایی شده بود. امروز، تعداد آن‌ها به بیش از 1000 پرنده‌ی زنده و فعال رسیده است.
مسئول پروژه گفته است: «امروز در بخش‌هایی از جنگل، جفت‌های تازه‌ای از کَگوها شکل گرفته‌اند. جمعیت آن‌ها به‌طور پیوسته در حال افزایش است و چشم‌انداز امیدوارکننده‌ای داریم.»