بزرگنمايي:

پیام خراسان - به گزارش ؛ اولین‌ها برای دختران کم نبوده است و نیست. دختران ایران‌زمین همیشه درخشیده‌اند، جایزه‌های بزرگ به دست آورده‌اند، رکورد زده‌اند و پرچم کشورمان را در میدان‌های بزرگ بالا برده‌اند و افتخار آفریده‌اند، متوالی و پشت‌سر‌هم. «ترین‌ها» بار‌ها و بار‌ها تکرار شده‌اند.
در عکس‌ها و تیتر‌ها و روی جلد رسانه‌ها.
بیشتر بخوانید: اخبار روز خبربان
همه‌جا را تصرف کرده‌اند، از نام‌آوری در المپیاد‌های علمی و پژوهشی تا فتح قله‌های بلند. آنها توانمندند و ما بخواهیم و نخواهیم برای نشان دادن توانمندی‌هایشان کم نمی‌آورند. این ویژگی انگار بر دهه‌هشتادی‌ها و دهه‌نودی‌هایمان بیشتر می‌نشیند که خودشان را باور دارند و این حس را القا می‌کنند تا باورپذیری‌مان را بیشتر کنند. دختران ما خوب می‌توانند. در آرزوی آموزگاری مائده اسداللهی افتخار حافظی کل قرآن را دارد. یک دهه‌نودی ریزه‌میزه و کوچک. استادش خدیجه بلقوریان خیلی تعریفش را می‌کند. از آن دختر‌های بامزه و خوش‌زبان که در هر‌زمینه‌ای موفق است. مائده کلاس‌هشتمی است و آموزگاری را خیلی دوست دارد. می‌گوید: «اگر خدا بخواهد، معلم قرآن می‌شوم.» مائده حفظ را از سال 1398 شروع کرده است و دو سال بعد تمام آن را حفظ بوده است. می‌گوید: «خیلی دوست دارم معلم شوم و فکر می‌کنم تأثیر آموزگار روی دانش‌آموز خیلی زیاد است.»
افتخارآفرین المپیاد فرش از پارسال تصمیم گرفته است. در یک شرکت فرش مشغول کار است و کار طراحی با دستگاه را انجام می‌دهد. هنوز درآمد آن‌چنانی ندارد، اما مطمئن است هنر نان خوبی دارد.
نام غزل محمودی‌نیا در ردیف برگزیدگان پانزدهمین المپیاد فرش کشور در مشهد است که اردیبهشت دو سال گذشته در مشهد برگزار شد و غزل رتبه دوم کشوری را در بخش طراحی آن به خود اختصاص داد. حالا شنیدن نام فرش ایرانی به‌وجدش می‌آورد و جور دیگری به آن نگاه می‌کند. غزل دانشجویی نوزده‌ساله و رشته‌اش طراحی است و، اما علاقه‌اش به این رشته به پیش‌تر‌ها برمی‌گردد.
تعریف می‌کند:
«در هنرستان اتفاقی سراغ رشته طراحی دوخت رفتم و به تکنیک‌های آن علاقه‌مند شدم. وارد این حوزه و رشته که شدم، نگاهم به هنر تغییر کرد. آثاری که معنی و مفهوم سرزمینم را دارد. به نظر من روایت فرش‌های ایران آن‌قدر ارزشمند است که جا دارد از زیر پا روی دیوار برود. طراحی‌ها عشق، زندگی و همه مصائب مربوط به زیستن را نشان می‌دهد.
درست مثل شعر می‌ماند و اینها روح دخترانه ما را سیراب می‌کند. شاید حرف‌هایی که من می‌زنم، رؤیایی باشد، اما به نظر من، اگر هنری این توان را دارد که تا این اندازه آدم را مجذوب کند، جا دارد ترویج شود. جالب است که این هنر دست دختران ما در گذشته بوده و خوب است قالی‌بافی مثل خیلی چیز‌هایی که دوباره مد شده‌اند، بین طیف دختران ما مد شود.»
من معتقدم هنر همیشه راه اصالت را می‌رود و به بقای خود ادامه می‌دهد و این هنر برای دختران سرزمین ماست. این روز‌ها ملاک تازه‌ای برای درجه‌بندی پیشرفت کشور‌ها در دنیا باب شده است که یکی از آنها حضور زنان و دختران است و من به حضور هنرمندانه آنها می‌بالم.