چاپ

پیام خراسان - ، نویسنده کتاب‌های «ایمان چیست، مؤمن کیست»، «ویژگی‌های بندگان صالح خدا»، «گوهرهای گرانبها»، «چلچراغ هدایت»، «به سوی نور» و «اصول اخلاق اداری در نهج‌البلاغه» در گفت‌وگو با ایکنا از اصفهان به رابطه و انس امام رضا(ع) با قرآن پرداخت و اظهار کرد: انسان، گل سرسبد موجودات است و در راه تکامل خود به الگو نیاز دارد.
بیشتر بخوانید: اخبار روز خبربان
امیرالمؤمنین علی(ع) خطاب به انسان می‌فرماید: «أ تَزْعَمُ أنَّکَ جِرْمٌ صغیرٌ و فیک أنْتَوی العالَمُ الاکبرُ؛ شما فکر می‌کنید موجودی کوچک هستید، در حالی‌ که کل جهان در درونتان نهفته است؛» بنابراین بهترین الگو در سیر انسان‌سازی، پیامبران، پیامبر اکرم(ص) و معصومین(ع) هستند.
وی افزود: از ویژگی‌های قرآن می‌توان به این موارد اشاره کرد که این کتاب آسمانی، نور است و سبب نورانیت می‌شود. پیامبر(ص) می‌فرماید: «نَوِّرُوا بُیُوتَکُمْ بِتِلاَوَهِ اَلْقُرْآنِ...؛ خانه‌های خود را با تلاوت قرآن روشن کنید.» قرآن، برکت و باعث خیر است و انسان را از ظلمت بیرون می‌آورد.
این نویسنده اضافه کرد: اگر به مسلک و شیوه زندگی امام رضا(ع) دقت کنیم، متوجه می‌شویم که قرآن در زندگی ایشان جایگاه ویژه‌ای داشت، ضمن اینکه امام رضا(ع) دیگران را نیز به قرائت قرآن تشویق می‌کرد و همواره اصرار داشت که کلام وحی در متن زندگی انسان جریان داشته باشد و انسان‌ها از نورانیت آن بهره بگیرند. روایت است که امام هشتم(ع)، هر سه روز، یک مرتبه ختم قرآن می‌کرد و می‌فرمود: «قرآن مانند ریسمانی محکم است که خدا آن را برای دستگیری از انسان‌ها فرستاده است.»
وی در خصوص توجه امام رضا(ع) به محبان، دوستداران و زیردستان اهل بیت(ع) نیز گفت: این نکته با بررسی رفتار ایشان در زندگی روزمره به‌دست می‌آید. ماجرایی در این زمینه وجود دارد که نقل آن حائز اهمیت است. وقتی آن حضرت در مدینه حضور داشت و هنوز به مرو و خراسان نیامده بود، فردی از خراسان به حج رفت. در راه، پولش را گم کرد. با خود گفت خدمت امام رضا(ع) می‌روم و از ایشان کمک می‌گیرم.
فلاح ادامه داد: منزل امام رضا(ع) شامل یک بیرونی و یک اندرونی بود. در بیرونی، علاوه بر اشخاصی که به منزل ایشان راجعت می‌کردند، دوستداران، محبان و دیگران هم حضور داشتند و از وجود امام بهره می‌بردند. آن مرد وارد شد، سلام کرد و توضیحاتی به امام رضا(ع) داد، مبنی بر اینکه فرد ثروتمندی هستم و در راه حج پولم را گم کرده‌ام و سپس گفت: «شما به من کمک کنید. وقتی به خراسان برگردم، پولی را که به من داده‌اید، صدقه می‌دهم؛ چرا که صاحب نعمت هستم.»
وی افزود: امام رضا(ع) رخصت طلبید، وارد اندرونی شد و در را بست، از همان‌جا چند اشرفی درون عبای خود ریخت، از لای در به مرد خراسانی اشاره کرد و به او فرمود: «این اشرفی را بگیر و برو و لازم نیست از طرف ما هم آن را صدقه بدهی...» سپس اطرافیان از امام پرسیدند: شما چرا این‌گونه این عطیه بسیار زیاد را بخشیدید؟ امام فرمود: «من نمی‌خواستم او خجالت بکشد و ذلت سؤال کردن را در چهره‌اش ببینم.»
این نویسنده اظهارکرد: رفتار امام هشتم(ع) به این دلیل بود، کسی که درخواستی دارد و سؤال می‌کند، خجالت مضاعف می‌کشد. یک خجالت برای زمان سؤال‌کردن و یک خجالت برای زمانی که چهره کسی را که به او کمک می‌کند، می‌بیند و این ظرافت‌ها در زندگی تمام ائمه(ع) به وفور وجود داشته است.
زهراسادات محمدی
منبع: ایکنا (خبرگزاری بین‌المللی قرآن)