چاپ

پیام خراسان - به گزارش ؛ ساختمانی درست در وسط پارک، تاب و سرسره دارد و بچه‌ها بی خیال از همه دنیا، سرشان به بازی کردن گرم است. آن بیرون، مادر و پدر‌ها در رفت وآمدند. در طبقه همکف و ورودی مجتمع، یک نمایشگاه برپاست؛ از آن‌هایی که هم بوی غذا‌های خانگی شان به مشام می‌رسد هم بوی عطرشان. سقف و دیوار طبقات، رنگی شده است با شرشره‌های زیبا.
بیشتر بخوانید: اخبار روز خبربان
میز و صندلی‌هایی با اندازه کودک و فضا‌های کوچکی برای بازی. روی دیوار‌ها نقاشی چسبانده اند و یک دیوار آرزو هم دارند. آثار بچه‌ها جابه‎جا روی زمین و دیوار خودنمایی می‌کند. گاهی یک بچه داخل سالن می‌دود تا خودش را برساند به اسباب بازی ها. نوجوان‌ها هم هستند.
فضا آرامش و راحتی مخصوص به خودش را دارد. از جنس احساس خوشبختی نیست، اما نگرانی مضاعف و دلشوره هم نمی‌آورد. این تصویر ساختمانی است که دادگاه کودکان و نوجوانان زیر هجده سال در آن اداره می‌شود. حدود چهارماهی از نقل مکان شعبه‌های رسیدگی به پرونده این گروه سنی به این ساختمان می‌گذرد. تقریبا همه چیز باتوجه به مخاطب، طراحی شده است.
از در و دیوار‌هایی که برای فضای کودکانه درنظر گرفته شده است تا دادگاه‌هایی مخصوص آن ها، با میز‌های کوتاه و رنگی. قضاتی که برای امر قضاوت پرونده‎های زیر هجده ساله‌ها آموزش دیده اند و حامیانی که در اتاق‌های دیگر نشسته اند تا نگذارند کودک، بی پناه و بلاتکلیف به جامعه بازگردد. گزارش امروز گفتگویی با نیره عابدین زاده، معاون دادستان مرکز استان و سرپرست مجتمع قضایی حمایتی شوق زندگی، است و روایت یک جلسه دادرسی.