چاپ

پیام خراسان - وقتی قرآن نازل می‌شد، بسم الله به‌عنوان علامت آغاز یک سوره جدید شناخته می‌شد. مردم به محض شنیدن این عبارت، منتظر نزول یک سوره قرآن بودند. اما در مورد سوره توبه که بدون بسم الله نازل شد ، این موضوع به دلیل ویژگی‌های خاص سوره و محتوای آن بوده است؛ زیرا این سوره به مسائلی چون غضب الهی و صفات جلالی خداوند می‌پردازد و ذکر بسم الله در آن با محتوای سوره تناسب نداشت.
بیشتر بخوانید: اخبار روز خبربان
از طرف دیگر، ائمه معصومین (علیهم‌السلام) و پیشوایان دینی برای جلوگیری از اشتباه مردم، بسم الله را در ابتدای دعاها نیاوردند تا مردم دعاها را با سوره‌های قرآن اشتباه نگیرند. در واقع، آنها خود هنگام مناجات با خداوند، دعاهای خود را با نام الهی آغاز می‌کردند.
نتیجه‌گیری در حالی که در برخی دعاها بسم الله ذکر نمی‌شود، این به معنای عدم اهمیت گفتن این عبارت نیست. بلکه به دلیل جلوگیری از اشتباه گرفتن دعاها با سوره‌های قرآن و حفظ وجه تمایز آن‌ها، بسم الله از ابتدای برخی ادعیه حذف شده است . اما همچنان خواندن بسم الله هنگام دعا به عنوان یک عمل مستحب و موجب برکت باقی می‌ماند.