بزرگنمايي:

پیام خراسان - به گزارش خبرنگار فرهنگ دفاع‌پرس، امروز (شنبه) 29 دی است که در تقویم به‌خاطر رشادت‌های مردم فلسطین در سال 1387 برای مقاومت و مقابله با تجاوزات نظامیان رژیم صهیونیستی در جریان حمله نظامی و درگیری‌های 22 روزه (27 دسامبر 2008 تا 17 ژانویه 2009 ) به‌عنوان «روز غزه» نامگذاری شده است.
رژیم صهیونیستی در این عملیات که عنوان «سرب گداخته» پیدا کرده بود، نتوانستند به اهداف تعیین‌شده برسند و تنها برگی به جنایات و تجاوزات خود اضافه کردند که طی این تجاوزات، شمار زیادی از فلسطینی‌ها شهید یا زخمی شدند تا جایی که برخی این ارقام را بیشتر از زمان اشغال فلسطین در سال 1948 میلادی می‌دانند.
پیشینه نام‌گذاری در تقویم مناسبتی کشور
قانونِ اعلام روز 29 دی به‌عنوان «روز غزه، نماد مقاومت فلسطین» که با عنوان طرح یک‌فوریتی تقدیم مجلس شورای اسلامی شده بود، روز 26 آبان 1388 در جلسه علنی مجلس شورای اسلامی تصویب و روز چهارم آذر 1388 توسط شورای نگهبان تأیید شد.
آیات مقاومت
غزه و فلسطین سال‌هاست که به‌عنوان «مسئله جهان اسلام» مورد توجه قرار گرفته‌اند. فلسطینیان با تجهیزاتی بسیار کم، تحت شرایطی محدود دارند علیه تجاوزات رژیم صهیونیستی مقاومت می‌کنند و می‌جنگند و در هر شرایطی به خدا توکل می‌کنند و این، رمز پیروزی آنهاست.
به همین خاطر گذری به قرآن زدیم که همواره بر «مقاومت، ایمان و توکل بر خدا» تأکید دارد و آیاتی‌چند از این کتاب آسمانی که در مورد «مقاومت» هستند، از نظرها می‌گذرند.
مائده/ 54
یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا مَنْ یَرْتَدَّ مِنْکُمْ عَنْ دِینِهِ فَسَوْفَ یَأْتِی اللَّهُ بِقَوْمٍ یُحِبُّهُمْ وَیُحِبُّونَهُ أَذِلَّهٍ عَلَى الْمُؤْمِنِینَ أَعِزَّهٍ عَلَى الْکَافِرِینَ یُجَاهِدُونَ فِی سَبِیلِ اللَّهِ وَلَا یَخَافُونَ لَوْمَهَ لَائِمٍ ذَلِکَ فَضْلُ اللَّهِ یُؤْتِیهِ مَنْ یَشَاءُ وَاللَّهُ وَاسِعٌ عَلِیمٌ / ای کسانی که ایمان آورده‌اید! هرکه از شما از دین خود برگردد، به خدا ضرری نمی‌زند چون خدا در آینده قومی را خواهد آورد که آنان را دوست دارد و آنها نیز خدا را دوست دارند. آنان نسبت به مؤمنان نرم و فروتن و در برابر کافران سرسخت و قاطعند، در راه خدا جهاد می‌کنند و از ملامت هیچ ملامت‌کننده‌ای نمی‌ترسند. این فصل خداست که به هرکه بخواهد (و شایسته ببیند) می‌دهد و خداوند وسعت‌بخش بسیار داناست. در تفسیر «نور» ذیل این آیه آمده است: «در روایات آمده است که زمانی که این آیه نازل شد، پیامبر (صلی الله علیه و آله) دست به شانه سلمان فارسی زدند و فرمودند که هموطنان تو مصداق این آیه‌اند. (تفسیر نورالثقلین) امام باقر (علیه‌السلام) در مورد عبارت «یُحِبُّهُم وَ یُحِبّونَه» فرمودند: مراد، امام علی (علیه‌السلام) و پیروان او هستند. (تفسیر قرآن کوفی، ص 123)
در روایات شیعه و سُنّی آمده است که پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله) در جنگ «خیبر» پس از ناکامی فرماندهان در فتح قلعه‌های دشمن فرمودند: به خدا سوگند فردا پرچم را به‌دست کسی می‌دهم که خدا و رسول (صلی الله علیه و آله) او را دوست دارند؛ او هم، خدا و رسول (صلی الله علیه و آله) را دوست دارد و پیروزی را به ارمغان می‌آورد؛ آنگاه پرچم را به‌دست حضرت علی (علیه‌السلام) دادند.»
انبیاء/ 105
وَ لَقَدْ کَتَبْنَا فِی الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّکْرِ أَنَّ الْأَرْضَ یَرِثُهَا عِبَادِیَ الصَّالِحُونَ / و همانا در (کتاب آسمانی) زبور (که) بعد از ذکر، (تورات، نازل شده) نوشتیم که قطعاً بندگان صالح من وارث زمین خواهند شد.
در تفسیر «نور» ذیل این آیه آمده است: «کلمه «زبور» در لغت عرب به معنای هر نوع نوشته و کتاب است. «وَ کُلَّ شَیءٍ فَعَلوهُ فِی الزّبر (قمر/ 52)» ولی به قرینه آیه «وَ آتَینا داودَ زَبوراً (نساء/ 63 و اسراء/ 55)» به نظر می‌رسد که مراد، کتاب اختصاصی حضرت داود (علیه‌السلام) باشد که دربرگیرنده مجموعه مناجات‌ها، نیایش‌ها و اندرزهای ایشان است.
این کتاب، بعد از «تورات» نازل شده و مراد از «ذِکْر» در این آیه نیز، همان «تورات» است... بعضی گفته‌اند که منظور از «زبور» در این آیه، تمام کتب آسمانی و مراد از «ذِکْر»، قرآن مجید و کلمه «مِن بَعْد» نیز به‌معنای «علاوه بر» می‌آید که در این صورت، معنای آیه چنین می‌شود «ما علاوه بر قرآن در تمام کتب آسمانی نوشتیم که وارثان زمین هرآینه بندگان صالح من خواهند بود.
از امام صادق (علیه‌السلام) در مورد «زبور» و «ذکر» سؤال شد و ایشان فرمودند که «ذکر» نزد خداوند است و «زبور» کتاب نازل‌شده بر حضرت داود (علیه‌السلام) است و همه کتاب‌های نازل‌شده در نزد اهل علم است و آنان ما (اهل بیت (علیهم‌السلام)) هستیم. (تفسیر کافی، جلد اول، صفحه 225) ... 
در روایات متعدد آمده است که آن بندگان صالحی که وارث زمین خواهند شد، یاران حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) هستند. (تفسیر نورالثقلین)
در بعضی روایات می‌خوانیم که اهل بیت پیامبر اسلام (علیهم‌السلام) وارثان زمین هستند و افراد بد دوباره زنده خواهند شد. (تفسیر قمی، جلد دوم، صفحه 297)»
قصص/ 5
وَ نُرِیدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَى الَّذِینَ اسْتُضْعِفُوا فِی الْأَرْضِ وَنَجْعَلَهُمْ أَئِمَّهً وَنَجْعَلَهُمُ الْوَارِثِینَ / و ما اراده کرده‌ایم بر کسانی که در زمین به ضعف و زبونی کشیده شده‌اند، منت گذاریم و آنان را پیشوایان و وارثان (روی زمین) قرار دهیم.
در تفسیر «نور» ذیل این آیه آمده است: «کلمه «منت» در اینجا به معنای نعمت بزرگ و باارزش است، نه منت زبانی که بازگو کردن نعمت به قصد تحقیر دیگران باشد و مسلماً کار زشت و ناپسندی است.
شکی نیست که هرگاه اراده الهی بر تحقق امری تعلق گیرد، آن مسئله قطعاً عملی خواهد شد و هیچ مانعی نمی‌تواند سدّ راه آن شود.
با اینکه همه نعمت‌ها از جانب خداوند است و بندگان در هر نعمتی رهین منّت او هستند؛ لیکن در خصوص چند نعمت تعبیر به «منّت» فرموده که طبعاً از اهمیت بالای آنها حکایت دارد؛ از جمله: 
الف. نعمت اسلام «کذلک کُنتُم مِن قبل فَمَنَّ اللهُ علیکم» (نساء/ 94)
ب. نعمت نبوت «لقد مَنَّ اللهُ علی المُؤمنین إِذ بَعَثَ فیهِم رَسولاً» (آل عمران/ 164)
ج. نعمت هدایت «بَل اللهُ یَمُنُّ عَلَیکُم أنْ هَداکُم» (حجرات/ 17)
د. نعمت حاکمیت مؤمنان «وَ نُرِیدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَى الَّذِینَ اسْتُضْعِفُوا فِی الْأَرْضِ...» (قصص/ 5)
در روایات بسیار، حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) و حکومت ایشان در آخرالزمان، مصداق اتمّ این آیه معرفی شده‌اند. (تفسیر کنزالدقایق)
سوره حج/ 40
الَّذِینَ أُخْرِجُوا مِنْ دِیَارِهِمْ بِغَیْرِ حَقٍّ إِلَّا أَنْ یَقُولُوا رَبُّنَا اللَّهُ ۗ وَلَوْلَا دَفْعُ اللَّهِ النَّاسَ بَعْضَهُمْ بِبَعْضٍ لَهُدِّمَتْ صَوَامِعُ وَبِیَعٌ وَصَلَوَاتٌ وَ مَسَاجِدُ یُذْکَرُ فِیهَا اسْمُ اللَّهِ کَثِیرًا ۗ وَلَیَنْصُرَنَّ اللَّهُ مَنْ یَنْصُرُهُ ۗ إِنَّ اللَّهَ لَقَوِیٌّ عَزِیزٌ / (مظلومان مورد تهاجم) کسانی هستند که به ناحق از خانه و کاشانه خود رانده شدند (و گناهی نداشتند) جز اینکه می‌گفتند: پروردگار ما خدای یکتاست و اگر خداوند (ظلم و تجاوز) بعضی از مردم را به‌وسیله بعضی دیگر دفع نکند، صومعه‌ها، کنیسه‌ها، کلیساها و مساجدی که نام خداوند در آنها بسیار برده می‌شود، ویران می‌شود و قطعاً خداوند کسی که (دین) او را یاری کند، یاری می‌دهد. همانا خداوند نیرومند شکست‌ناپذیر است.
در تفسیر «نور» ذیل این آیه آمده است: « خرابی مسجد یعنی محو اتحاد و تشکل، قطع رابطه با امام عادل، فراموشی فقرا، عدم آکاهی از اوضاع و غفلت از خدا و لذا اگر دشمن بتواند، ابتدا این مراکز را قلع و قمع می‌کند. «لَهُدِّمَت صَوامِعُ وَ بِیَعٌ...»
آوارگی از وطن، روشن‌ترین نمونه مظلومیت است. «ظلموا... الذین اخرجوا»
برای حفظ مراکز دینی گاهی باید خون داد. «دفع اللهُ الناسَ بعضهم ببعضٍ...»
آنچه مهم است، دفاع از حریم مساجد است؛ خواه با جنگ باشد و خواه با قلم، بیان و برنامه‌های دیگر «دفع اللهُ...»
مهم‌ترین برنامه دشمن، نابودی مراکز دینی بیدارکننده است. «لَهُدِّمَت...» (معابد نشانه حضور دین در جامعه است_ نام عبادتگاه مهم نیست) کفار و متجاوزین با یاد خدا و راه او به هر شکل و در هر کجا که باشد، مخالفند «صَوامع_ بِیَع_ صَلَوات_ مساجد»
یاد خدا، هدف اصلی و روح اعمال در مراکز دینی است. «یُذکِر فیها اسم الله...»
مساجدی مورد ستایش قرآن است که در آنها از خداوند بسیار یاد شود و به حداقل اکتفا نشود. «کَثیراً» (هر مکانی که بیشتر یاد او شود، مقدس‌تر است) 
امداد و نصرت الهی بعد از حرکت و تلاش ماست. «لَیَنصُرُنَّ الله مَن یَنصُرُهُ»
انتهای پیام/ 118