خانم دباغ چگونه اعلامیه‌های امام را به خانه سران رژیم شاه می‌رساند؟
مقالات
بزرگنمايي:
پیام خراسان - به گزارش خبرنگار جماران، نام با نهضت امام خمینی گره خورده است، بانوی مقاومی که شد یکی از شاگردان شهید آیت الله محمدرضا سعیدی و پا در راه مبارزه گذاشت. زندان ساواک با همه دردها و شکنجه ها و زخم هایش نتوانست او را از پای در بیاورد. با پاسپورت جعلی از کشور خارج شد و در بیرون مرزها از نیروهای شهید محمد منتظری شد.
بیشتر بخوانید: اخبار روز خبربان
او خودش درباره روزهای زندان اینگونه روایت کرده است:
زنان هم بند من در زندان، برایم ملحفه ای را دوخته و کشی هم برایش انداخته بودند تا من موقع ملاقات، آن را بر تن کنم تا بدنم که در اثر شکنجه، دچار زخم هایی عفونی شده بود، اذیتم نکند. البته خودم از زندان چیزهایی پیدا کردم مثلاً نوشته هایی به فرح که در آن متذکر شده بود که زخم های این خانم که شدید شکنجه شده (یعنی من) عفونی شده و بوی بد می دهد و ما را اذیت می کند. یادم هست سه نفر دکتر از طرف فرح به زندان آمدند و وقتی من را دیدند، طی گزارشی نتیجه معاینه را چنین اعلام کردند که این خانم سرطان دارد و اگر معالجه نشود حتماً از بین خواهد رفت!
یادم می آید یک زمان هم به دلیلی به منزل خواهرم می رفتم؛ به خاطر اینکه شوهرش در انتشارات امیرکبیر مشغول به کار بود و برای کلّه گنده ها کتاب می فرستاد نشانی بیشتر مسئولان آن روز مملکت را داشت، من هم از این نشانی ها یادداشت برداری کرده بودم. آن روزها اعلامیه های امام را که چاپ می کردم، دستکش به دستم می پوشاندم تا احتمالاً اثر انگشت بر روی کاغذ نماند و دردسر برایم ایجاد نشود و خلاصه محکم کاری کرده باشم. بعد اعلامیه ها را به نشانی همین کلّه گنده ها پست می کردم. البته هر زمان توسط افراد مختلفی کار پست کردن انجام می شد تا یک نفر لو نرود. یادم هست که در همسایگی ما، فرد نظامی ای بود که درجۀ سرهنگ تمامی داشت. یک اعلامیه را نیز برای او فرستادم. یک روز همسر این فرد به خانۀ ما آمد و گفت: «خواهرم! نمی دانم این نامه ها چگونه و از کجا برایمان می رسد؟»
یک سری از وسایلم را نیز (مثل کتاب، اعلامیه و...) برای اینکه از دسترس ساواک دور باشد، در خانۀ حاجی که در اهواز کار می کرد، پنهان کردم. یک روز مأموران به منزل ما حمله کردند و جوان دانشجویی را که از بستگانمان بود دستگیر کردند. احساس کردم، یک زمانی اگر به حاجی دست پیدا کنند و منزل او را بگردند و وسایل پیدا شود، حتماً متوجه می شوند که متعلق به من است، و این واقعیت را نمی شود انکار کرد. پس سعی کردم به حاجی زنگ بزنم تا ببینم که او را نگرفته اند و الحمدلله که او را نگرفته بودند. خوشحال شدم. پس شبانه با یک ماشین دربستی به اهواز رفتم، تا آن لوازم را سر به نیست کنم. شبانه خودم را از تهران خارج کردم و پس از سر به نیست کردن وسایل، به تهران برگشتم. وقتی به تهران رسیدم، توسط ساواک دستگیر شدم،. ساواکی ها خیلی جانی بودند. آنها در حالت مستی و غیر عادی، هر کاری که می خواستند انجام می دادند ولی من با توکل به خدا، تمامی موازین شرع و اسلام را رعایت کردم.
برشی از کتاب پرواز با نور (دو روایت از زندگی خانم مرضیه حدیدچی«دباغ»)؛ ص 92-93
لینک کوتاه:
https://www.payamekhorasan.ir/Fa/News/825761/