بزرگنمايي:

پیام خراسان - دیدار تیم ملی فوتبال ایران با آرژانتین در جام جهانی 2014، همچنان یکی از به‌یادماندنی‌ترین مسابقات تاریخ فوتبال کشورمان باقی مانده است. مسابقه‌ای که در ورزشگاه مینرائو شهر بلو هوریزونته برگزار شد و شاگردان کی‌روش با نمایشی تحسین‌برانگیز، تا واپسین لحظات در برابر قدرت هجومی آلبی‌سلسته مقاومت کردند. اما گل تماشایی لیونل مسی در دقیقه 92، رؤیای کسب امتیاز از قهرمانان جهان را نقش بر آب کرد.
در آن مسابقه، ایران با ساختار دفاعی مستحکم و ضدحملات هدفمند، نه‌تنها دروازه خود را تا دقایق پایانی بسته نگه داشت، بلکه در چندین نوبت، دروازه‌بان آرژانتین را هم به زحمت انداخت. اما آن ضربه بی‌نقص از ستاره بی‌همتای بارسلونا، نقطه پایان یکی از پرافتخارترین نمایش‌های تیم ملی بود. اتفاقی که در شرایطی رخ داد که بازیکنان ایران با تمام توان بدنی خود بازی کرده بودند و انرژی کمی برای تصمیم‌گیری‌های آنی در لحظات پایانی باقی مانده بود.
یکی از لحظات جنجالی و هنوز محل بحث این دیدار، برخورد اشکان دژاگه با پابلو زابالتا در محوطه جریمه آرژانتین بود. صحنه‌ای که بسیاری از کارشناسان داخلی و خارجی، آن را مستحق پنالتی برای ایران دانستند. اگر فناوری کمک‌داور ویدئویی (VAR) در آن زمان فعال بود، احتمال تغییر مسیر بازی بسیار بالا به نظر می‌رسید. چرا که با وجود بازیکنی چون جواد نکونام که در ضربات پنالتی مهارت داشت، شانس ایران برای گل‌زنی و حفظ برتری، افزایش می‌یافت.
رضا قوچان‌نژاد، مهاجم آن روزهای تیم ملی که تمام دقایق بازی را در میدان سپری کرد، در گفت‌وگویی تازه با یک برنامه اینترنتی، از زوایای جدیدی از آن مسابقه پرده برداشته است. او در پاسخ به این‌که آیا بهتر نبود در صحنه گل مسی، خطایی تاکتیکی انجام می‌داد، گفت:
«باید بگویم آن لحظه دقیقه 92 بود و همه بازیکنان تمام انرژی‌شان را خرج کرده بودند. عملاً دیگر توانی برای تحلیل و واکنش سریع نمانده بود. تقریباً تمام تیم در محوطه جریمه تجمع کرده بود و فقط من و یکی دو نفر دیگر بیرون بودیم.»
او در ادامه با اشاره به شرایط آن لحظه افزود:
«لیونل مسی با حرکتی بی‌نظیر از دل همه ما عبور کرد و آن گل را زد. باور دارم اگر بازیکن دیگری جز مسی در آن موقعیت قرار داشت، آن گل رقم نمی‌خورد. حتی کریستیانو رونالدو هم، به‌خاطر اینکه آن ضربه با پای چپ زده شد، احتمال گل زدنش پایین‌تر بود. بارها آن صحنه را تماشا کرده‌ام؛ شاید بیش از صد بار. اگر من مدافع تخصصی بودم، احتمالاً با پای راستم برای مهار توپ اقدام می‌کردم. اما پای چپ را استفاده کردم و همین چند سانتی‌متر فاصله، نتیجه را تغییر داد.»
قوچان‌نژاد همچنین به عملکرد تیم در نیمه نخست اشاره کرد و گفت:
«در نیمه اول، ما توانستیم مسی را به‌خوبی مهار کنیم. آمار هم نشان می‌دهد که او در این دیدار، کمتر از سایر بازیکنان دویده بود؛ فکر می‌کنم حدود 6 یا 7 کیلومتر. همه چیز طبق برنامه‌ای که پیش از بازی طراحی کرده بودیم، پیش رفت. ولی در نیمه دوم، فقط یک لحظه کافی بود تا مسی تفاوتش را به رخ بکشد. اگر بازیکن دیگری بود، شاید ناراحتی ما بیشتر می‌شد. ولی وقتی کسی مثل مسی گل می‌زند، آدم فقط می‌تواند بپذیرد که چرا بهترین بازیکن دنیاست. اگر قرار باشد کسی در آن بازی به ما گل بزند، فقط مسی می‌توانست باشد.»
او در ادامه صحبت‌هایش با حسرت از خاطره آن مسابقه گفت:
«بازی با آرژانتین، در عین تلخی، یک خاطره شیرین هم بود. اگر همان گل در دقایق اول به ثمر می‌رسید، شاید این‌قدر اذیت نمی‌شدیم. اما دقیقه 92... آن لحظه، سنگین‌ترین حس باخت بود. تازه وقتی به صحنه برخورد دژاگه با زابالتا فکر می‌کنم، ناراحتی بیشتر هم می‌شود. آن صحنه یک پنالتی کاملاً واضح بود. اگر VAR وجود داشت، داور بدون شک پنالتی می‌گرفت. جواد نکونام با دقت بالایی پنالتی می‌زد و احتمال زیادی داشت که ما پیش بیفتیم و بازی را ببریم.»
در پایان، قوچان‌نژاد به فرصت‌هایی که خودش و دژاگه در جریان بازی خلق کردند، اشاره کرد و گفت:
«من در آن بازی دو موقعیت خوب داشتم؛ یک ضربه سر و یک شوت مستقیم. دژاگه هم با ضربه سرش دروازه‌بان را به دردسر انداخت. حیف شد. پیش از بازی، کارشناسان و رسانه‌ها می‌گفتند ایران اگر کمتر از شش گل بخورد، موفق بوده. حتی بعضی‌ها پیش‌بینی می‌کردند که مسی بعد از این بازی، آقای گل جام می‌شود. همین صحبت‌ها انگیزه ما را چند برابر کرد. ما آمده بودیم که یک شگفتی رقم بزنیم، ولی قسمت این‌طور رقم خورد.»