بزرگنمايي:

پیام خراسان - به گزارش صد آنلاین،در دهه 70 میلادی، شوروی برای تقویت توان هوایی خود دست به طراحی دو جنگنده پیشرفته زد که در دهه 80 به میدان نبرد وارد شدند: MiG-29 و Su-27. MiG-29 که برای رقابت با F-16 آمریکا طراحی شده بود، ابتدا با مشکلات فنی زیادی روبه‌رو بود، اما با بهبودهایی اساسی به یکی از خطرناک‌ترین جنگنده‌های هوایی تبدیل شد.
در مقابل، Su-27 با هدف شکست دادن F-15 Eagle آمریکایی طراحی شد و به نماد اوج قدرت طراحی هواپیمای شوروی تبدیل شد.
این جنگنده‌ها نه تنها در خدمت شوروی بودند، بلکه به بسیاری از کشورها صادر شدند و همچنان در نیروی هوایی روسیه و اوکراین به کار گرفته می‌شوند. طراحی‌های پیشرفته، سیستم‌های ردیابی مادون قرمز و قدرت چابکی بی‌نظیر این هواپیماها، آن‌ها را به تهدیدی واقعی برای نیروهای هوایی غربی تبدیل کرده است. در ادامه به بررسی دقیق‌تر این دو جنگنده خواهیم پرداخت.
جنگنده Mikoyan MiG-29 – با نام رسمی Fulcrum در ناتو- در طول جنگ سرد به عنوان جنگنده ای برای مقابله با F-16 چابک نیروی هوایی ایالات متحده به پرواز درآمد، اما در ابتدا رقابت چندانی بین این دو وجود نداشت. طراحی‌های اولیه چیزی نبود که از یک جت جنگنده جدید انتظار داشت، زیرا طراحان آن در زمینه سبک های طراحی مدرن تجربه نداشتند.
برخلاف جتی که قرار بود با آن رقابت کند، بدنه میگ-29 از آلومینیوم ساخته شده بود و نه مخلوطی از مواد کامپوزیتی و سیستم کنترل پرواز آن برخلاف کنترل‌های پیشرفته‌تر پرواز با سیم، از هیدرولیک معمولی استفاده می‌کرد. مهندسان شوروی در نهایت این کمبودها را کشف کرده، برخی تغییرات را اعمال کرده و Fulcrum را به یک تهدید موثر تبدیل کردند.
بر اساس گزارش روزیاتو، به لطف حسگرهای پیشرفته مانند رادار Slot Back Doppler، حسگرهای ردیابی مادون قرمز و فاصله یاب لیزری، خلبانان Fulcrum می‌توانستند با اهدافی که در زیر آنها پرواز می‌کنند درگیر شوند. این جت ساخت شوروی از سیستم هدف گیری نصب شده روی کلاهخود استفاده می کرد که نیاز خلبانان را برای چرخاندن Fulcrum به سمت هدف خود بی نیاز می کرد. تا زمانی که خلبان سر خود را به سمت هواپیمای دشمن نشانه رفته بود، موشکی که قرار بود پرتاب شود روی هدف خود قفل می شد.
به ادعای موسسه Royal United Services این قابلیت، همراه با نسبت پیشرانه به وزن و چابکی میگ-29، آن را در درگیری‌های یک به یک در محدوده بصری «تقریباً بی‌رقیب» می کرد. این ترکیب همچنین میگ-29 را به یک جت جنگنده محبوب برای سایر کشورها تبدیل کرد.
این جنگنده چند منظوره به یک توپ 30 میلی‌متری GSh-301 مجهز بود، می‌توانست شش موشک هوا به هوا و همچنین بمب و راکت حمل کند و می‌توانست با سرعت 2.3 ماخ پرواز نماید.Su-27 دو موتوره – که ناتو نام آن را Flanker گذاشت – شاید دومین جنگنده از این دو جنگنده شوروی بود که تحویل داده شد، اما به وضوح اوج قدرت طراحی هوانوردی شوروی بود. تولید فلنکر تنها و تنها یک هدف داشت: عملکرد بهتر از F-15 Eagle های نیروی هوایی ایالات متحده.
مرحله طراحی Su-27 بسیار پرفراز و نشیب و دشوار شروع شد زیرا طراح اصلی، میخائیل سیمونوف،‌ آنقدر از همه چیز ناراضی بود که تولید آن را متوقف کرده و دوباره طراحی جت را از اول شروع کرد. به ادعای موزه اسمیتسونیان، سیمونوف جمله ای مشهور در این زمینه دارد: “ما فقط لاستیک ها و صندلی خلبان را نگه داشتیم.” این تلاش ها به تولید Su-27P، نسخه رهگیر طراحی شده برای تسلط بر آسمان، و Su-27S، که می تواند به سلاح های هوا به زمین مسلح شود، انجامید.
البته سوخو سو-27 پیشرفته ترین جنگنده امروزی در آسمان نیست، اما روسیه و اوکراین هر دو از آن در نیروهای هوایی خود استفاده می کنند. اوکراین مدت هاست که موجودی Flanker های خود را اصلاح کرده و آنها را Su-27M1 نامیده، در حالی که آنها را با سیستم های ناوبری بهبودیافته و سیستم راداری با برد افزایش یافته مجهز کرده است.
به طور کلی، برای حفظ برتری هوایی اش، این جنگنده از یک توپ 30 میلی‌متری Gryazev-Shipunov GSh 301 و ترکیبی از موشک‌های هوا به هوا با هدایت راداری و فروسرخ استفاده می‌کند. برای نقش های دیگر، می توان آن را با بمب های معمولی یا خوشه ای و همچنین راکت های هوا به زمین مسلح کرد. دو موتور Saturn AL-31F هر کدام می توانند 27,640 پوند نیروی پیشراانه تولید کنند و جت را تا 2.35 ماخ برسانند. این جت روسی می تواند قبل از نیاز به سوخت گیری مجدد، حداکثر 3,509 کیلومتر را طی کند.