پیام خراسان - به گزارش منیبان؛ به علت مشابه بودن لقبشان ناخواسته توسط پرستاران بیمارستان عوض شدند. این حادثه تلخ باعث شد تا سرنوشتی متفاوت برایشان رقم بخورد. ” آلیسا تسیرنووا” و ” لایبوف تسیرنووا” مادران این دو نوزاد بودند که به علت این اشتباه وحشتناک ناخواسته به مدت 34 سال بچه های یکدیگر را پرورش دادند. این دو دختر در جمهوری بوریاتیای روسیه در فاصله حدود 402 کیلومتری از یکدیگر بزرگ شدند.

انتشار شایعاتی در خصوص شبیه نبودن آنها به والدینشان منجر به کشف این راز عجیب شد. ماجرا از آنجا آغاز شد که در سال 2003 ؛ آلیسا به همراه دختر 20 ساله اش”یولیا” به زادگاهش که پیشتر در آنجا آموزش حسابداری دیده بود سفر کرد. “یولیا” در این خصوص گفت: ” زمانی که به همراه مادرم به آنجا رفتیم زنی به من گفتکه بسیار شبیه بچه های زنی با نام “لوبوف” و شوهرش ” داشی” هستم. واقعا شوکه شدم. وقتی به خانه برگشتیم مادرم مرا آرام کرد و گفت من تنها نوزادی بودم که وی در صبح آن روز بدنیا آورد. بعد از آن دیگر من و مادرم در این باره صحبت نکردیم.”

اما زمانی که “آلیسا”در سال 2013 به شدت مریض شد تصمیم گرفت تا با انجام آزمایش DNA به حقیقت راجع به دخترش پی ببرد. آنها با پیدا کردن “لیبوف” و دخترش “دوگارما” رضایت آنها را نیز برای انجام آزمایش DNA جلب کردند. تست DNA تغییر سرنوشت آنها بر اثر خطای انسانی را ثابت کرد.“یولیا” ادامه داد: ” احساس عجیبی سراسر وجودم را فرا گرفته بود. آماده بودم تا بشنوم که دختر ” آلیسا” نیستم. اما به عبارت دیگر مادرم “آلیسا” بود. وی مادرم بوده و مادرم خواهد بود.”

“آلیسا” مادر وی در این خصوص گفت:” خطای انسانی موجب این اشتباه وحشتناک شد. قسمت تراژدیک داستان این نیست که یکی از آنها در محیطی بهتر پرورش یافت و دیگری در محیطی بد. بلکه مسئله این است که دو مادر به مدت 34 سال از پرورش فرزندان واقعی خود محروم شدند.“لیبوف” مادر “داگارما” نیز در این خصوص گفت : ” واقعا پذیرش این حقیقت برایم بسیار سخت و دردناک است. واقعا برای دخترم و “یولیا” بسیار متاسفم.

گفتنی است؛ با وجود وقوع این اتفاق تلخ، هر دو دختر با دیدی مثبت به آینده نگاه می کنند.”داگارما” گفت: پیدا کردن والدین واقعی ام یک لذت بی پایان به من هدیه کرد. این یک شانس عالی است. ما باید از زاویه ای مثبت به این ماجرا نگاه کنیم. “یولیا” نیز گفت: ” دیگر نمی توان این قضیه را تغییر داد.ما دیگر بچه نیستیم و هر کدام از ما زندگی خودمان را داریم و سرنوشتمان را و بچه های خودمان. زمانی که برای نخستین بار “داگارما” را دیدم شبیه به مادرم بود. انگار دوباره مادرم جوان شده بود و جلوی چشم من ظاهر شده بود.”