پیام خراسان - به گزارش گروه فرهنگ و هنر ایسکانیوز، بنا به نوشته مورخین، امام علی(ع) در روز جمعه 13 رجب سال سی‌‏ام عام الفیل و در خانه‌ی خدا متولد شدند. پدر آن حضرت ابوطالب فرزند عبدالمطلب بن هاشم بن عبد مناف (عموی پیامبر(ص)) و مادرش هم فاطمه دختر اسد بن هاشم بود. بنابراین امام علی(ع) از هر دو طرف هاشمی نسب است.
امیرمومنان علی (ع) ده سال پیش از بعثت پیامبر (ص) دیده به جهان گشود و در حوادث تاریخ اسلام همواره در کنار پیامبر اسلام (ص) قرار داشت و پس از درگذشت آن حضرت نیز سی سال زندگی نمود.
زمانی که حضرت علی 6 ساله بود، پدرش، ابوطالب که ریاست بنی‌هاشم را بر عهده داشت، دچار مشکل مالی گردید. حضرت محمد که خود در کودکی تحت سرپرستی ابوطالب قرار گرفته بود و در این زمان سنش از 30 سال گذشته بود، برای سبک‌کردن بار عائلهٔ وی به او پیشنهاد کرد که سرپرستی علی را او بر عهده بگیرد. ابوطالب پذیرفت و حضرت علی (ع) از کودکی در خانهٔ حضرت محمد، تحت نظر او قرار گرفت.
هنگامی که حضرت محمد اعلام دریافت وحی الهی نمود، حضرت علی که در آن زمان 10 ساله بود به او ایمان آورد و مسلمان شد.
در ایران روز ولادت حضرت علی (ع) را روز پدر می‌نامند؛ زیرا حضرت علی با خصوصیات یکتایی که داشتند الگوی مناسب برای همه گان بودند و به دلیل بزرگ نگه داشتن اسم ایشان و از بین نرفتن خصوصیات والای ایشان زادروز حضرت علی (ع) را روز مرد و روز پدر می دانند. تا همه زحمات و فداکاری های ایشان را به یاد بیاورند، اخلاق و رفتار نیک او را الگویی برای زندگی خود بدانند.
حالا با قرار گرفتن در آستانه ولادت امیرالمومنین (ع) خبرگزاری ایسکانیوز در نظر دارد تا به معرفی تعدادی کتاب که در خصوص حضرت علی (ع) نوشته شده بپردازد تا با مطالعه آنها بهتر بتوان به شخصیت ایشان نزدیک شد.
کتاب علی از زبان علی
تمام کتاب‌هایی که در شرح زندگی حضرت امیر نگاشته شدند را در سمتی قرار دهید و این کتاب را در سمتی دیگر بگذارید. در این کتاب مرور زندگی ایشان با هیچ برداشت، تفسیر و غرض ورزی انسان غیرمعصومی ترکیب نشده است. این یک روایت خالص و پاکیزه از حیات بابرکت مولی الموحدین است.
این کتاب زندگی و زمانه امیرالمؤمنین از زبان ایشان است که به قلم محمد محمدیان نگاشته شده و توسط نشر معارف چاپ و راهی بازار نشر گردیده است.
علی (ع) را با نام امام اول شیعیان بشناسید یا خلیفه چهارم اهل سنت، همسر خیرالنساء بدانید یا فاتح خیبر، در هر مقام ستودنی و بی‌بدیل است. مردی که قدرتمندترین جنگاوران بود و باز هم اشک‌های یتیمان شانه‌هایش را به لرزه در می‌آورد.
بی‌شک کلامی یافت نمیشود تا حقیقت وجود حضرت حیدر (ع) را بر کاغذ حک کند اما محمد محمدیان پس تحقیق و پژوهش بسیار در منابع معتبر بسیار تلاش کرده‌است تا علی (ع) را از زبان علی(ع) به ما معرفی کند.
این کتاب دربردارنده گزارش های تاریخی و روایی براساس سیر طبیعی گفتارهای اجتماعی و سیاسی است و نه عهده دار بیان معارف عمیق توحیدی.در واقع این کتاب از اول تا آخر از کلام حضرت علی(ع) است و پاورقی جزئی دارد. این کتاب از 10 فصل دوران مکه, دوران مدینه, دوران خلفا, دوران خلافت, دوران جنگ جمل, دوران جنگ صفین, دوران حکمیت, دوران جنگ نهروان, دوران غارت ها و دوران شهادت تشکیل شده است.
در بخشی از این کتاب می‌خوانیم:
وقتی رسول خدا صلی‌الله علیه و آله به مدینه آمدند و مسجد مدینه را بنا نهادند، جمعی از مهاجران در اطراف مسجد خانه‌هایی ساختند و برای سهولت رفت‌وآمد به مسجد، دری از خانه خویش به مسجد باز کردند. چندی به این گونه گذشت تا اینکه دستور الهی نازل شد که همه این درها مسدود شود؛ اما تنها خانه‌ای که از این دستور مستثنا بود، خانه من بود. این استثنا بر یاران رسول خدا صلی‌الله علیه و آله سنگین آمد.
در توضیح این مسئله رسول خدا صلی‌الله علیه و آله دست مرا گرفتند و فرمودند: موسی از خدا خواست که مسجد او به دست هارون تطهیر شود. من نیز از خدا خواسته‌ام که مسجد مرا به دست تو و نسل تو تطهیر کند…
پس از این اقدامات رسول خدا صلی‌الله علیه و آله به اصحاب خویش چنین توضیح دادند: «من به میل و خواست خویش ورودی خانه‌های شما را به مسجد نبستم و به خواست خودم اجازه باز بودن در خانه علی را صادر نکردم. این هردو دستور از جانب خداوند بود.

کتاب جاذبه و دافعه علی
این کتاب شامل چهار سخنرانی از استاد شهید مرتضی مطهری در سال 1346 شمسی است که در حسینیه ارشاد صورت گرفته و مشتمل بر یک مقدمه و دو بخش است.
شخصیت عظیم و گسترده امیرالمؤمنین (ع) وسیع‌تر و متنوع‌تر از این است که یک فرد بتواند در همه جوانب و نواحی آن را بررسی نماید. برای یک فرد، حداکثری که میسر است این است که یک یا چند ناحیه معین و محدود را برای مطالعه و بررسی انتخاب کند و به همان قناعت کند. یکی از جوانب و نواحی وجود این شخصیت عظیم، ناحیه تأثیر او بر روی انسانها به شکل مثبت یا منفی است و به عبارت دیگر «جاذبه و دافعه» نیرومند اوست که هنوز هم نقش فعال خود را ایفا می‌نماید و در این کتاب درباره‌اش گفت و گو شده است.
امتیاز اساسی حضرت علی «ع» و سایر مردانی که از پرتو حق روشن بوده‌اند این است که علاوه بر مشغول داشتن خاطرها و سرگرم کردن اندیشه‌ها، به دل‌ها و روح‌ها نور و حرارت و عشق و نشاط و ایمان و استحکام می‌بخشند. نظر به این که دو نیرویی بودن به تنهایی کافی نیست که معرّف مکتب علی (ع) باشد، در این کتاب کوشش شده تا حدالامکان نشان داده شود جاذبه امیرالمونین (ع) چه افرادی از چه طرازی را جذب می‌کرد و دافعه او چه سنخ افرادی را طرد می‌نمود.
در بخش اول ضمن اشاره به نقش مثبت عشق و محبت در سازندگی فرد و اجتماع و بیان نمونه‌هایی از تأثیر این عامل سازنده در تاریخ اسلام، جاذبه علی(ع) ـ که همواره دل‌هایی را به سوی خود کشیده و می‌کشد ـ و فلسفه آن و فایده و اثر آن مورد بحث قرار گرفته است.
در بخش دوم، دافعه نیرومند آن حضرت که چگونه عناصری را به سختی طرد می‌کرد و دور می‌انداخت، توضیح و تشریح شده است. در این بخش ریشه پیدایش خوارج، عقاید انحرافی آن‌ها و نیز چگونگی انقراض این فرقه بیان شده است. در پایان کتاب ثابت گردیده که علی(ع) شخصیتی دو نیرویی بوده است و هرکس که بخواهد در مکتب او پرورش یابد و مطابق الگوی اسلام علوی تربیت گردد، باید دونیرویی باشد، یعنی هم جاذبه داشته باشد و هم دافعه.
این کتاب که برای نخستین بار در سال 1349 به چاپ رسیده است از نظر نوع موضوع و قوت تحلیل، از شاهکارهای شهید مطهری محسوب می شود و تاکنون از استقبال کم نظیری برخوردار بوده که توسط موسسه انتشاراتی صدرا روانه بازار نشر گردیده است.
در بخشی از این کتاب می‌خوانیم:
نیروی محبت از نظر اجتماعی نیروی عظیم و موثری است. بهترین اجتماع ها آن است که با نیروی محبت اداره شود محبت زعیم و زمامدار به مردم و محبت و ارادت مردم به زعیم و زمامدار .
علاقه و محبت زمامدار عامل بزرگی است برای ثبات و ادامه حیات حکومت و تا عامل محبت نباشد رهبر نمی تواند و یا بسیار دشوار است که اجتماعی را رهبری کند و افرادی منضبط و قانونی تربیت کند ولو اینکه عدالت و مساوات را در آن جامعه برقرار کند مردم آنگاه قانونی خواهند بود که از زمامدارشان علاقه ببینند و آن علاقه هاست که مردم را به پیروی اطاعت می کشد.
قرآن خطاب به پیغمبر می کند که ای پیغمبر! نیروی بزرگی را برای نفوذ در مردم و اداره اجتماع در دست داری:
«فبما رحمه من الله لنت لهم و لو کنت فظا غلیظ القلب لانفضوا من حولک فاعف عنهم و استغفر لهم و شاورهم فی الامر.» به موجب لطف و رحمت الهی تو بر ایشان نرم دل شدی که اگر تندخوی سخت دل بودی از پیرامونت پراکنده می گشتند. پس از آنان درگذر و برایشان آمرزش بخواه و در کار با آنان مشورت کن.
در اینجا علت گرایش مردم به پیغمبر اکرم را علاقه و مهری دانسته که نبی اکرم «ص» نسبت به آنان مبذول می داشت. اینها همه از آثار محبت و دوستی است, همچنان که رفق و حلم و تحمل مه از شئون محبت و احسانند.

کتاب ترجمه الغارات
این کتاب سال‌ های روایت نشده از حکومت امیرالمومنین (ع)، نوشته سید محمود زارعی است و با مقدمه علیرضا پناهیان توسط نشر بیان معنوی به چاپ رسیده است. آنچه افکار عمومی از حکومت امیرالمومنین (ع) در ذهن دارند، سه جنگ مشهور حضرت با طلحه و زبیر، معاویه، خوارج است. این در حالی است که تمام این جنگ ها کمتر از نیمی از حکومت پنج ساله حضرت را تشکیل می دهد و امیر المومنین بعد از جنگ نهروان به مدت دو سال و نیم به حکومت ادامه دادند؛ اما متاسفانه کمتر کسی از این دوران مهم و استثنایی مطلع است و کمتر به آن پرداخته می شود.
این سال های روایت نشده از حکومت آن حضرت که به دوره غارات مشهور شده، از جهاتی مهم تر و درس آموزتر از نیمه اول حکومت ایشان است و از قضا تناسب زیادی با شرایط و اتفاقات کنونی ما و منطقه دارد.
در بخشی از این کتاب می‌خوانیم:
ابوذر از رسول خدا (صلوات الله علیه و آله) نقل کرده است که آن حضرت فرمود: «مَنْ فَارَقَنِی فَقَدْ فَارَقَ اللَّهَ وَ مَنْ فَارَقَ عَلِیاً فَقَدْ فَارَقَنِی؛ هرکس از من جدا شود از خدا جدا شده است و هرکس از علی (ع) جدا شود از من جدا شده است.
یکی از مشکلاتی که پس از جنگ نهروان و نمایان شدن سستی یاران امیرالمؤمنین (ع) برای حکومت آن حضرت به وجود آمد، این بود که هرکس از اصحاب حضرت که خیانتی می‌کرد یا به دنیا گرایش پیدا می‌کرد، برای خود مأمنی سراغ داشت که از دست امیرالمؤمنین (ع) بگریزد و به آن پناه ببرد، که آن مأمن، شام و قرار گرفتن تحت حمایت معاویه بود. در نتیجه عده‌ای از اصحاب امیرالمؤمنین (ع) خیانت کرده و به سمت شام می‌گریختند.
علی (ع) مُنذِر بن جارود را حاکم فارس قرار داد. او چهارصد هزار درهم مالیات از مردم جمع‌آوری کرد و آنها را برای خودش برداشت. امیرالمؤمنین (ع) او را به زندان انداخت. صعصعه بن صوحان پیش امام (ع) شفاعت کرد و در کار او به جد ایستاد تا توانست او را از زندان آزاد کند.

انتهای پیام/