بزرگنمايي:

پیام خراسان - به گزارش خبرنگار فرهنگ دفاع‌پرس، امروز (پنج‌شنبه) شب جمعه و یکی از شب‌های زیارتی حضرت ابا عبدالله (ع) است و البته زیارت حضرت سیدالشهدا (ع) از دور و نزدیک در هر روز سفارش شده است، اما از آنجا که امروز پنج‌شنبه و شب جمعه است، گریزی به کتاب «شمیمی از رحمت واسعه؛ بیان خصایص رحمت واسعه خدا، حضرت سیدالشهداء (علیه‌السلام) در اشارات فقیه عارف، حضرت آیت‌الله العظمی محمدتقی بهجت (ره)» زدیم.
به همین خاطر، گوشه‌ای از بیانات ایشان در مورد آداب و فضائل زیارت سیدالشهداء (علیه‌السلام) منتشر می‌شود.
ما به اهل بیت (ع) محتاجیم
ما خیال می‌کنیم که معصومین به زیارت ما محتاجند. در ایام اربعین، کربلا پر از دسته‌جات شیعیان عراق از طوایف مختلف عرب‌ها و کرد‌ها می‌شد که یکی از آنها را در ایام سال نمی‌دیدیم و در شعرهایشان از خاندان مرتضی (علیه‌السلام) تجلیل و به آنها اظهار محبت و مودت می‌کردند.
اشخاص و جماعت متعدد از سرتاسر عراق، هر دسته از ناحیه‌ای و در پیش هر جمعیت، مرشد پیری بود که دنبال او می‌رفتند. 
امام حسین (علیه‌السلام) می‌خواهند بگویند که من به شما احتیاج ندارم؛ شما به خاندان ما محتاجید. چنانکه خداوند سبحان می‌فرماید: «وَ رَبَطنا عَلی قُلوبِهِم إِذ قاموا فَقالوا... / و دل‌هایشان را استوار کردیم که برخاستند و گفتند...» (کهف/ 14)
همچنین می‌فرماید: «قُل لا تَمُنُّوا عَلَیَّ إِسلامَکُم بَلِ اللهُ یَمُنُّ عَلَیکُم أَنْ هَداکُم لِلإیمان/ بگو اسلامتان را را بر من منت ننهید؛ بلکه این خداست که بر شما منت نهاد و به ایمان رهنمود گردانید» (حجرات/ 17)
ما باید متشکر و ممنون باشیم که خداوند منان نعمت ولایت و مودت آنها را به ما عطا فرموده است.
عطش دیدار
خیال می‌کنم انسان اگر هر یک از مشاهد مشرفه را طواف کند، همه مشاهد را در همه‌جا زیارت کرده است و برای او مفید است. آنها «أَحیاءٌ عِندَ رَبِّهِم یُرزَقونَ/ زنده‌اند و نزد خدا روزی داده می‌شوند» (آل عمران/ 169) هستند و با دیگران قابل قیاس نیستند. هرجا هستیم، می‌توانیم به هرکدام از آنها متوسل شویم.
در زیارت حضرت سیدالشهدا (علیه‌السلام) بر همه ائمه (علیهم‌السلام)؛ بلکه انبیاء (علیهم‌السلام) سلام داده شده است: حضرت آدم (علیه‌السلام)، حضرت نوح (علیه‌السلام)، حضرت ابراهیم (علیه‌السلام)، حضرت موسی (علیه‌السلام)، حضرت عیسی (علیه‌السلام) و حضرت محمد (صلی الله علیه و آله).
اگر کسی بخواهد تشنگی و عطش دیدار آنها را در وجود خود تخفیف دهد، زیارت مشاهد مشرفه، به‌منزله ملاقات آنها و دیدار حضرت غایب (علیه‌السلام) است. آنها در هرجا حاضر و ناظرند.
هرگاه انسان به یکی از آنها متوجه شود، مانند آن است که به همه متوجه شده و همه را زیارت کرده است.
گذشته از اینکه (امام عصر (عجل الله تعالی فرجه‌الشریف) در برخی تشرّفات) فرموده‌اند: شما خود را اصلاح کنید، ما خودمان به‌سراغ شما می‌آییم و لازم نیست شما به‌دنبال ما باشید. راه دیگر، توسل به قرآن است. اینها شریک قرآن هستند؛ بلکه با قرآن عینیت دارند. اگرچه اکثر مسلمانان به قرآن اعتقاد دارند، ولی به امامت اهل بیت (علیهم‌السلام) قائل نیستند. البته جای شگفتی نیست که اکثریت مسلمانان بر خطا هستند؛ زیرا می‌دانیم که اکثر متدیّنین عالم نیز مسیحی هستند که قائل‌اند قرآن باطل است! بنابراین «اکثریت» میزان برتری نیست. توسل به قرآن هم آرام‌بخش دل‌هاست؛ «النَّظَرُ إَلَی المُصحَفِ عِبادَهٌ/ نگریستن به قرآن عبادت است» (کشف‌الغمه، جلد 2، صفحه 268؛ بحارالانوار، جلد اول، صفحه 204)
همین «سَلوه (آرامش، شادی)» و آرامش قلبی برای کسی که به شمایل امام زمان (عجل الله تعالی فرجه‌الشریف) نکاه کند نیز حاصل می‌شود.
علامت اذن دخول
جهت دعا این امور لازم است:
1. ثنا، تعظیم و تمجید ساحت مقدس حضرت حق تبارک و تعالی
2. اقرار به گناهان و اظهار ندامت از آن که تقریباً به منزله توبه یا ملازم آن است
3. صلوات بر حضرت محمد (صلی الله علیه و آله) و آل ایشان (علیهم‌السلام) که وسیله و واسطه فیض هستند
4. بکاء و گریه و اگر نشد، «تباکی (خود را به گریه زدن)»؛ ولو خیلی مختصر
و بعد از اینها درخواست حاجت است که در این صورت برآورده شدن حاجت برو و برگرد ندارد؛ البته اگر این مطالب در سجده باشد، مناسب‌تر است.
گریه بر سیدالشهدا (ع)
«وَ المَروِیُّ عَن ابنِ عَبّاس قالَ سَمِعتُ رَسولُ اللهِ (صلی الله علیه و آله) یَقولُ: عَینانِ لا تَمَسَّهُما النّارُ؛ عَینٌ بَکَتْ مِن خَشیَهِ اللهِ... / دو چشم است که هیچ‌گاه آتش به آنها نمی‌رسد: چشمی که از خشیت الهی بگرید...» (.. و آنچه از ابن عباس روایت شده که گفت: از پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله) شنیدم که می‌فرمودند: «دو چشم هستند که آتش آنها را نمی‌سوزاند؛ چشمی که از ترس خدا گریسته باشد و چشمی که شب بیدار باشد و در راه خدا نگهبانی کند»/ سنن ترمذی، جلد 3، صفحه 96؛ المغنی، عبدالله‌بن‌قدامه، جلد 10، صفحه 380؛ تذکرهالفقها، جلد 9، صفحه 452)
آنهایی که بکاء مردم را _نعوذ بالله_ امر غلطی می‌دانند، چه می‌گویند؟! مسأله بکاء بر حضرت سیدالشهداء (ع)، این هم مثل بکاء از خشیهالله است. این هم همان اجر را دارد. قطره‌اش چقدر (فضیلت و اجر دارد). 
بعضی می‌گویند که گریه چه فایده‌ای دارد؟
فایده‌ای این است که اتصال روحی انسان با خودِ حضرت سیدالشهداء (علیه‌السلام) و با حضرت رسول (صلی الله علیه و آله) و با خدا در ترقی است؛ با همین بکاءها.
سلام خدا
«السَّلامُ عَلَیکَ یا أبا عَبدِاللهِ» یعنی چه؟ (تعبیر «السَّلامُ مِنَ اللهِ عَلَیکَ» در زیارت امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) است/ (کامل الزیارات، صفحه 44) و نزدیک به همین عبارت در زیارت حضرت سیدالشهداء (علیه‌السلام) به این صورت بیان شده: «السَّلامُ مِنَ اللهِ وَ السَّلامُ مِنَ المَلائِکَهِ المُقَرَّبینَ وَ أَنبِیائِهِ المُرسَلینَ وَ عِبادِهِ الصّالِحینَ وَ جَمیعِ أَهلِ طاعَتِهِ مِن أَهلِ السَّماواتِ وَ الأَرضِینَ عَلَی أَبِی عبدِاللهِ الحُسَینِ بْنِ عَلِیٍّ (علیهم‌السلام) وَ رَحمَهُ اللهِ وَ بَرَکاتُهُ...»؛ اقبال‌الاعمال، جلد 2، صفحه 713)
اینطور تعبیرات زیاد است؛ «سَلامٌ عَلَی آلِ یَاسِین (احتجاج، جلد 2، صفحه 493؛ بخارالانوار، جلد 53، صفحه 171؛ جلد 91، صفحه 3) محل و محمل این عبارات چیست؟
یعنی مأذون هستم به اینکه «تحیهالله» و «سلام الله» را به حضرت ابا عبدالله (علیه‌السلام) بدهم؛ (یعنی) می‌دانم خداوند راضی است که من تحیات او را به حضرت ابا عبدالله (علیه‌السلام) بدهم؛ نه اینکه (تحیت و سلام خدا را) به خودم بدهم و بعد، از جانب خودم تحیت کنم به حضرت ابا عبدالله (علیه‌السلام)؛ نه خیر!
اظهر در این عبارت است که «تحیهالله» به منزله «هبهالله (هدیه الهی)» و به منزله «مواهب‌الله» است. من هم مأذون هستم که مواهب الهیه را به مقربین درگاه خدا بدهم. (یعنی حقیقت تحیت و سلام بر اهل بیت (علیهم‌السلام) به دعا برمی‌گردد؛ دعا می‌کنیم که خداوند سبحان، مواهب و عطایای خود را به آنها بدهد.)
آیا «سَلامٌ عَلَی آلِ یاسِین» یعنی من تحیت می‌کنم به «آل یاسین»؟ یا اینکه «سلام الله» را به «اذن الله» و به «رضا الله» به «آل یاسین» می‌دهم؟! (معنایش این است که) مال او را، تحیت او را و لطف او را به مقرب‌های او می‌دهم. چطور مال او و مواهب او را می‌دهیم؟ (چون) می‌دانیم که راضی است مواهب او را به مقرب‌هایش بدهیم.
انتهای پیام/ 118