پیام خراسان - به گزارش “ورزش سه”، اگر رئال هر دو جام را ببرد، می‌توان فصل را موفق دانست، اما شکست در این رقابت‌ها، مهر تأییدی بر بحران کنونی تیم خواهد بود. حذف دردناک مقابل آرسنال، تیمی که پس از 16 سال به نیمه‌نهایی چمپیونزلیگ رسید، زنگ خطر را برای رئال به صدا درآورد. با وجود برتری روی کاغذ در مقایسه با آرسنال، رئال در هر دو بازی مغلوب شد و حس حقارت را تجربه کرد.
حالا زمان تحلیل و بررسی عمیق فرارسیده: چه چیزی یک فصل موفق یا شکست‌خورده را تعریف می‌کند؟ مقصران اصلی چه کسانی هستند؟
مشکلات رئال از تابستان گذشته و نحوه چینش تیم آغاز شد. جدایی تونی کروس با ورود کیلیان امباپه جبران شد، خوسلو با اندریک جایگزین شد و جای ناچو حتی پر نشد. نتیجه؟ تیمی نامتعادل با یک مدافع کمتر و جایگزینی هافبک خلاق با یک مهاجم تمام‌کننده.
میانگین سنی تیم نیز همچنان رو به افزایش است. مصدومیت‌های سنگین، به‌ویژه در خط دفاع، مشکلات را دوچندان کرد. دو مدافع کلیدی از نظر فنی و روحیه از دست رفتند و هیچ‌کس در میانه میدان نتوانست خلأ کروس را پر کند. آزمایش‌های کارلو آنچلوتی در خط هافبک ناکام ماند و فقدان استحکام دفاعی و عدم هماهنگی در میانه میدان، باعث شد خط حمله نیز از جریان بازی جدا شود. این روند، داستان کل فصل رئال بوده است.

رئال در این فصل دو جام آسان‌تر، یعنی سوپرکاپ اروپا و جام بین‌قاره‌ای را برد، اما این موفقیت‌ها به لطف قهرمانی فصل قبل در چمپیونزلیگ ممکن شد. در مقابل، تیم فینال سوپرکاپ اسپانیا را به بارسا 5-2 باخت، از چمپیونزلیگ حذف شد، در لالیگا چهار امتیاز از صدرنشین عقب است و تنها امیدش به فینال جام حذفی است. این تورنمنت، بهترین شانس آنچلوتی برای نجات جایگاهش است.
سؤالات و ابهامات متعدد
اگر رئال هیچ جامی نبرد، آیا فصل شکست‌خورده خواهد بود؟ اگر فقط جام حذفی را ببرد، چه؟ یا اگر هر دو جام لالیگا و حذفی را فتح کند، آیا ناکامی‌های دیگر فراموش می‌شوند؟ هشت بازی باقی‌مانده، سرنوشت فصل را تعیین می‌کند. اما فراتر از نتایج، سبک بازی تیم ناامیدکننده است.
رئال تنها در لحظات کوتاهی درخشیده و مقابل تیم‌های بزرگ، تنها منچسترسیتی (در هر دو بازی مرحله چمپیونزلیگ) و اتلتیکو را شکست داده است. در مقابل، دو بار برابر بارسلونا تحقیر شده، مقابل لیورپول، میلان و هر دو بازی با آرسنال باخته و در لالیگا نتوانسته اتلتیکو را شکست دهد. این یعنی تنها 3 برد از 10 بازی مقابل غول‌ها.

در دروازه، تیبو کورتوا و آندری لونین عملکرد خوبی داشته‌اند و مصدومیت‌ها تنها نقطه ضعفشان بوده است. اما در خط دفاع، مشکلات عیان است. داوید آلابا و لوکاس واسکز به‌شدت افت کرده‌اند و به راحتی مغلوب حریفان می‌شوند. وقتی این دو کنار هم بازی می‌کنند، فاجعه حتمی است. رودیگر و فران گارسیا بازیکنان در خدمت تیم و خوبی هستند، اما نه در حد فیکس بودن برای کل فصل.
فرلاند مندی بیشتر مصدوم است تا در زمین، و آسنسیو تنها مدافعی است که تا حدی قابل اعتماد بوده، اما او هم باید متمرکز بماند. وضعیت خسوس وایخو نیز غیرقابل توضیح است. رئال حداقل به سه مدافع جدید نیاز دارد.

در خط حمله، ستاره‌های زیادی حضور دارند، اما رهبری دیده نمی‌شود. وینیسیوس، امباپه و رودریگو نتوانسته‌اند گلزن قاطعی که تیم نیاز دارد باشند. آنها در زدن پنالتی‌ها و بازگشت برای دفاع کم‌کاری کرده‌اند. اندریک جرقه‌هایی زده، اما فرصت کافی نداشته، و براهیم دیاز به دقایق بیشتری نیاز دارد. به جای خرید، رئال باید برخی بازیکنان را بفروشد تا بار تیم سبک‌تر شود.
8 بازی سرنوشت
هشت بازی پیش‌رو تعیین‌کننده هستند. اگر رئال نتواند لالیگا یا جام حذفی را ببرد، اولین تغییر باید روی نیمکت باشد و آنچلوتی برود. اما حتی با چند تغییر، این تیم با بازیکنان جوان و جاه‌طلبش می‌تواند به مسیر قهرمانی بازگردد. آنچه رئال کم دارد، ایده‌های تازه است. مدیریت بهتر، خریدهای هدفمند و مربی‌ای که بتواند این پتانسیل را شکوفا کند، می‌تواند رئال را دوباره به اوج برساند. اما فعلاً، تردیدها و مشکلات، سایه سنگینی بر تیم انداخته‌اند.