بزرگنمايي:

پیام خراسان - تجربه گوی نورانی در سینه موهبتی الهی است که تنها از راه تقوا و عبادت پایدار می‌ماند. این تجربه‌ها می‌توانند تلنگری برای بازگشت به فطرت الهی باشند. - اخبار فرهنگی -
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، در یکی از قسمت‌های جدید برنامه «زندگی پس از زندگی»، تجربه‌گر نزدیک به مرگ به نام امیرحسین حیدری از مشاهده گوی زرینی از نور در سینه خود و تمام انسان‌ها سخن گفت؛ توصیفی شگفت‌انگیز که بازتابی از مفاهیم اسلامی است.
او این نور را بی‌نهایت، گرم و آرام‌بخش و مایه‌ی زندگی و حیات توصیف کرد، گویی حضوری الهی تمام وجودش را فرا گرفته بود. این روایت، تنها یک تجربه شخصی نیست، بلکه پیوندی عمیق با متون اسلامی دارد که قلب انسان را جایگاه نور الهی می‌دانند. در واقع قلب محل تجلی صفات خدایی است. همان‌گونه که تجربه‌گر نیز نور را در سینه خود حس کرده بود. این نور، همان حقیقت درونی است که گاه در لحظات روحانی یا تجربه‌های نزدیک به مرگ، خود را نشان می‌دهد. امام صادق علیه‌السلام در بیانی ژرف‌تر تأکید می‌کنند: « القلبُ حَرَمُ اللّه فلا تُسْکِنْ حَرَمَ اللّه ِ غَیرَ اللّه » یعنی قلب، حرم خداست؛ پس غیر خدا را در این حرم جای نده. این حدیث، جایگاه قلب را به‌عنوان مرکز ایمان و دریافت نور الهی تبیین می‌کند. در روایات متعدد، قلب مؤمن آینه‌ای دانسته شده که اگر از تیرگی‌های گناه پاک شود، نور خداوند در آن تابیده و راهنمای روح می‌شود. جالب اینجاست که توصیف تجربه‌گران نزدیک به مرگ از «نور درونی»، چه‌بسا اشاره‌ای ناخودآگاه به همان حقیقتی است که ائمه علیهم‌السلام بیان کرده‌اند. در مفاهیم اسلامی، قلب نه تنها عضوی جسمانی، بلکه جایگاه ادراکات باطنی و محل نزول فیض الهی و نور ایمان است. همان‌گونه که خورشید، جهان مادی را روشن می‌کند، نور ایمان نیز قلب را منور کرده، انسان را به سمت کمال رهنمون می‌کند.
حاج قاسم نماد تجلی ایمان در میدان جنگ و زندگی است اما این نور چگونه در قلب تجلی می‌یابد؟ روایات تصریح می‌کنند که ایمان، اطاعت از خداوند و دوری از گناه، قلب را صیقل داده و آن را برای دریافت نور الهی آماده می‌کند. در مقابل، معصیت و غفلت، به تدریج این نور را محو می‌کند؛ پیامبر خدا صلی الله علیه و آله می‌فرمایند: « با یاد خدا دلها زنده مى‌شوند و با فراموش کردن او، مى‌میرند ». این زنده‌بودن، همان تابش نور حقیقت در درون انسان است. یا در دیگر روایت فرمود « ما جَفَّتِ الدُّموعُ إلّا لِقَسوَهِ القُلُوب وَ ما قَسَتِ القُلُوبُ إلّا لِکَثرَهِ الذُّنوبِ »؛ یعنی چشم‌ها خشک نمی‌شود مگر به خاطر قساوت قلب و دل‌ها قساوت پیدا نمی‌کند مگر به سبب زیادی گناه. (وسائل الشیعه ج16 ، ص45)
تجربه گوی نورانی در سینه موهبتی الهی است که تنها از راه تقوا و عبادت پایدار می‌ماند. این تجربه‌ها می‌توانند تلنگری برای بازگشت به فطرت الهی باشند. همان‌گونه که ائمه علیهم السلام قلب را حرم خدا دانسته‌اند، شاید دیدن نور در سینه، نشانه‌ای از همان حضور باشد؛ حضوری که همواره با ماست، ولی غبار غفلت، آن را از دیدگانمان پنهان کرده است.
انتهای‌پیام/