پیام خراسان - بزرگان رادیو، وقتی از اوج‌های «صبح جمعه با شما» می‌گویند، بیش از هر چیز به سازهایی اشاره می‌کنند که پشت صحنه برنامه نواخته می شد.اگر آن روزها را به خاطر دارید، این روایت برایتان حکم سرزمین گمشده را خواهد داشت. استودیو فروغ هنر ماندگار متعلق به مجتبی تیموری در یکی از همان کوچه‌های بن بست تهران چسبیده به میدان توحید نهان شده؛ جایی که بوی قهوه با صدای ساز درمی‌آمیزد.
بیشتر بخوانید: اخبار روز خبربان
برادرش، محمد، همراه همیشگی اوست ــ پهلوانی که دست‌های زورمندش حالا بر پوست تنبک می‌رقصد. این دو، سال‌هاست که نغمه‌سازِ خاطرات رادیویی ما بوده‌اند، بی‌آنکه کسی نامی ازشان ببرد. عمده هنرمندان بزرگی که در «صبح جمعه با شما» کار کرده‌اند، در بیان راز موفقیت این برنامه، مخصوصاً در سال‌های اوج آن، علاوه بر جنبه‌های متعدد، به نقش موسیقی و نوازنده‌های خوب آن اشاره کرده‌اند.

محمد تیموری که علاوه بر هنرش در نواختن سازهای کوبه ای و سابقه بازیگری در سینماُ تلوزیون و تئاتر، از قهرمانان ورزش زروخانه ای نیز به شمار می رود، در 25 آذر به دنیا آمده است و مجتبی تیموری که در 26 آذر 1348 به دنیا آمده، با وجود تخصص در انواع سازها، آهنگ‌سازی و کارهای آموزشی، هنوز دل در گرو خوانندگی دارد. هرچند کار آهنگ‌سازی برای فیلم‌ها و برنامه‌های زیادی را در کارنامه دارد، مثل مجموعه‌هایی همچون «سیب»، «عشق‌آباد»، «سیمای مدرسه»، «همگام با ورزش»، «طعم زندگی»، «عبور از مه»، «جمعه ایرانی»، «شهر آفتاب»، «خداحافظ سینما»، «آغاز و پایان کار» و «مسافر توس» که خودش «مسافر توس» را یادآوری می‌کند؛ اثری که از جان و دل برای امام رضا (علیه‌السلام) و زائرانش ساخته است. داستان رفاقت و جدایی با شادمهر عقیلی مجتبی هنرمندی است که از هفت‌سالگی، خودآموز دست به ساز برد و بدون حضور در کلاس خاصی، رفته‌رفته به چهره‌ای تبدیل شد که خود راه را برای بسیاری از هنرمندان شناس و ناشناس باز کرد.

ضربه بزرگ 18 مهر 1379، پدرش را از دست داد؛ مردی با منش پهلوانی و مهربانی بی‌وصف. این ضربه او را به انزوا کشاند؛ موسیقی را کنار گذاشت. اما دوباره به میدان بازگشت، این‌بار با آلبومی خوانندگی به نام «کیارش» (شعر و آهنگ: سعید اصلانی). هرچند این نام مستعار دوام نیاورد و او باز هم «مجتبی تیموری» شد. نوذری؛ نابغه‌ای سخت‌گیر او درباره کار با بزرگان رادیو، مخصوصاً مرحوم منوچهر نوذری نیز حرف می‌زند و افتخار بزرگ زندگی‌اش را حضور کنار چهره‌های بزرگ رادیو و موسیقی عنوان می‌کند: «استاد نوذری واقعاً یگانه بود. سخت می‌گرفت. کار کردن با او سخت بود، اما نابغه بود؛ کارگردان بود، تهیه‌کننده بود. از ابهت و جدیتش می‌ترسیدم، اما مشتاقانه از او یاد می‌گرفتم.» به شعر عطار نیشابوری مجوز نمی‌دادند او ادامه می‌دهد: «رادیو خیلی از هنرمندان را معرفی کرد، اما به رادیو اجحاف شده. رادیو عشق است. اگر هنوز به رادیو می‌روم، برای همان عشق است. همان‌زمان که خوانندگی را شروع کردم، سازمان خیلی به من بی‌مهری کرد. جفای زیادی دیدم. حتی وقتی شعر عطار نیشابوری را برای خواندن می‌بردم، مجوز نمی‌دادند. با این حال، من با عشق کار رادیو را ادامه دادم.» علاقه‌ام: موسیقی متن درباره علاقه وافرش به ساختن موسیقی متن نیز حرف می‌زند: «عاشق این بودم اسمم روی موسیقی متن بیاید. اما همیشه دیده‌اید که عمده سریال‌ها و ... برای چند نفر خاص است و موسیقی را همان‌ها انجام می‌دهند. من نه پارتی داشتم و نه پول خرج کردم. اصلاً چرا باید تمام تیتراژها کار دو - سه نفر باشد؟ من خیلی چیزها بلدم.» تجربه بالاتر از هر چیز! وی ادامه می‌دهد: «افتخار دارم با ن اصر چشم‌آذر، کوروش یغمایی، فریدون فروغی و... کار کرده‌ام. از استادانی مثل فریدون شهبازیان و ناصر چشم‌آذر یاد گرفته‌ام.» تیموری می‌گوید: «بالای چهار هزار ترک فقط برای رادیو ساخته‌ام یا در آن کار کرده‌ام.» او فضای امروز موسیقی و ترانه را مسموم می‌داند و می‌گوید: «علاوه بر کم‌بودن امکانات، نرم‌افزارهای کامپیوتری آمده که یک نفر بدون تخصص هم می‌تواند خود را آهنگساز معرفی کند و کارش هم بگیرد. در مورد خوانندگی هم همین‌طور است.»

عشق به پدری پهلوان و مادری فداکار عشق و ارادت به پدر پهلوانش در صحبت های محمد موج می زند. او درباره مادرش نیز این گونه زبان به معرفی می گشاید: زندگی من برسه اصل استوار است ، نگاه مادرم،لبخند مادرم،دعای مادرم.
او مادری مهربان و از مدیران عالی رتبه آموزش و پرورش و از چهره‌های ماندگار شاخص و سرشناس بود. بهترین مادر وبا اخلاق ترین و با مرامترین مادر دنیا بود و درس اخلاق و معرفت گذشت را از مادرم فرا گرفتم. برادران تیموری از معدود هنرمندانی هستند که برای بسیاری از جوانان سکوی پرتاب شده‌اند. روحیه پهلوانی پدر در آنها تأثیر گذاشته است. عمداً از حاشیه‌ها دوری می‌کنند، کم‌مصاحبه‌اند و معتقدند: « هنرمند با هنرش حرف می‌زند، نه با زبانش .»